![]() | ||
![]() | ![]() |
![]() |
![]() ![]() ![]() ![]() |
![]() | ![]() |
![]() | |
![]() |
![]() | ![]() |
![]() |
|
![]() | Gdy Unia chce u nas ... | ![]() |
![]() |
![]() |
Wstęp |
![]() |
![]() |
Firmom, które działały na terenie naszego kraju przed 1 lutego 1994 r., Polska musi zapewnić nie mniej korzystne niż dotąd traktowanie - niezależnie od przedmiotu ich działalności - bezpośrednio po wejściu w życie Układu. Jeżeli jednak krajowe ustawodawstwo nie gwarantuje traktowania narodowego, Polska musi je dostosować nie później niż do końca pierwszego etapu przejściowego, czyli do 1 lutego 1999 r. Oznacza to, że w przypadku niektórych przedsiębiorstw zasada ta znajdzie zastosowanie dopiero w przyszłym roku.
W Polsce, podobnie jak w innych krajach - stronach Układu, przedsiębiorstwa zagraniczne mogą zatrudniać tzw. personel kluczowy z kraju pochodzenia firmy bądź jednego z jej oddziałów. Pracodawca musi wystąpić dla takiej osoby o zezwolenie na pracę, które wydają Rejonowe Urzędy Pracy. Zgodnie z ustaleniami Układu działalność takich przedsiębiorstw podlega prawu polskiemu, muszą więc one uzyskać wszelkie wymagane zgody, a w przypadku działalności reglamentowanej - stosowną koncesję.
![]() |
![]() |
Gdy Unia chce u nas ... |
![]() |
![]() |
Obywateli państw członkowskich i przedsiębiorstwa Wspólnot, chcących założyć firmy na terytorium naszego kraju, obowiązują przepisy prawa polskiego oraz zobowiązania wynikające z Układu Europejskiego. Jego postanowienia są w zasadzie identyczne dla obu stron. Jednak strona polska nie mogła przyznać od razu zasady traktowania narodowego, chociażby dlatego, by można było chronić restrukturyzowane gałęzie gospodarki. Zobowiązaliśmy się jednak:
W Układzie ustalono też harmonogram wprowadzenia przez stronę polską zasady traktowania narodowego. Zgodnie z tym terminarzem zakończenie tego procesu powinno nastąpić wraz z upływem okresu przejściowego (10 lat od momentu wejścia Układu w życie, czyli najpóźniej w roku 2004).
![]() | Tempo narodowe. |
Przyjęcie zobowiązania, w myśl którego Polska zapewni traktowanie narodowe firmom i obywatelom Unii Europejskiej, nie jest równoznaczne z jego wprowadzaniem w życie z mocy prawa. Wynika to bezpośrednio z postanowień Układu, które ustalają, w formie załączników, terminy wprowadzania tej zasady, a zarazem zawierają tzw. klauzulę ewolucyjną, pozwalającą, w określonych sytuacjach, na możliwość ich zmiany. O skróceniu bądź wydłużeniu terminarza w niektórych dziedzinach decyduje Rada Stowarzyszenia.
Nasz kraj zgodził się na wprowadzenie zasady traktowania narodowego z dniem wejścia w życie Układu w stosunku do przedsiębiorstw działających w przemyśle:
Dziedziny, w których dostosowanie ma nastąpić nie później, niż po pięciu latach okresu przejściowego (czyli do 1999 r.), to:
Dwa załączniki przedstawiają te dziedziny, w których wprowadzimy zasadę traktowania narodowego nie później, niż po dziesięciu latach od dnia wejścia w życie Układu Europejskiego. Jeden z nich wymienia usługi finansowe:
Do grupy tej nie zalicza się: działalności prowadzonej przez bank centralny lub inne instytucje publiczne realizujące politykę pieniężną i kursową oraz działalności stanowiącej część ustawowego systemu ubezpieczeń społecznych lub programu emerytalnego (z wyjątkami).
Drugi załącznik wymienia pozostałe dziedziny, w których chcemy zachować maksymalny okres karencji. Wyliczono w nim:
Traktowaniem narodowym nie będzie w Polsce w ogóle objęte kupno i sprzedaż zasobów naturalnych oraz obrót gruntami i lasami.
Firmom, które działały na terenie naszego kraju przed 1 lutego 1994 r., Polska musi zapewnić nie mniej korzystne niż dotąd traktowanie - niezależnie od przedmiotów ich działalności - bezpośrednio po wejściu w życie Układu. Jeżeli jednak krajowe ustawodawstwo nie gwarantowałoby traktowania narodowego, Polska musi je dostosować nie później niż do końca pierwszego etapu przejściowego (o terminie jego upłynięcia zadecyduje Rada Stowarzyszenia RP-UE).
![]() | Klauzula ochronna. |
Układ Europejski pozwala nam, w ściśle określonych warunkach, przywracać na okres przejściowy niektóre zniesione już ograniczenia lub wprowadzać nowe środki ochronne. Postanowieniami tymi objęta została również tzw. Jednostronna klauzula zabezpieczająca stronę polską w dziedzinie zakładania przedsiębiorstw. Dotyczy ona jedynie nowo powstających firm, a nie tych, które już rozpoczęły swoją działalność. Jej celem jest ochrona słabszego gospodarczo partnera (w tym przypadku Polski). Umożliwia ona nam bowiem czasowe ograniczenie konkurencji, gdy jakaś dziedzina przemysłu:
Możemy także (tak jak strona unijna) nie dopuścić firm zagranicznych do zakładania przedsiębiorstw i rozpoczynania działalności gospodarczej w dziedzinach, które mogą odgrywać istotną rolę dla bezpieczeństwa państwa. Podobnym celom służy wyłączenie z zakresu stosowania postanowień Układu działalności, która na terytorium Polski jest związana ze sprawowaniem funkcji publicznych (np. w sądownictwie, wojskowości, policji oraz służbie cywilnej).
W Polsce, podobnie jak w innych krajach-stronach Układu, przedsiębiorstwa zagraniczne mogą zatrudniać tzw. personel kluczowy z kraju pochodzenia firmy bądź jednego z jej oddziałów. Pracodawca musi wystąpić dla takiej osoby o zezwolenie na pracę, które wydają Rejonowe Urzędy Pracy. Zgodnie z ustaleniami Układu działalność takich przedsiębiorstw podlega prawu polskiemu, muszą więc one uzyskać wszelkie wymagane zgody, a w przypadku działalności reglamentowanej - stosowną koncesję.
Źródło: Centrum Informacji Europejskiej Urzędu Komitetu Integracji Europejskiej
![]() | ![]() | |
![]() | ||
![]() | ![]() |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |