Państwa członkowskie Wspólnot powołały do życia Europejski System Walutowy w roku 1979. System ten w swoich założeniach miał doprowadzić do stabilizacji systemu kursowego w państwach Unii. Nad stabilnością kursu miały czuwać banki centralne poszczególnych państw UE. Banki były upoważnione do interwencji w rynek walutowy, gdy kursy danych walut odchylały się od ustalonego przedziału wahań (ą2,5%) kursu podstawowego.
Po wejściu w życie Traktatu z Maastricht europejski rynek walutowy załamał się przede wszystkim ze względu na zbyt dużą rozbieżność w poziomie stóp procentowych między Niemcami a pozostałymi państwami UE.
W wyniku presji spekulacyjnej poddano dewaluacji następujące waluty lokalne:
- A. funt irlandzki - 10%
- B. peseta hiszpańska - 8%
- C. escudo portugalskie - 6,5%
29 lipca 1993 r. Deutsche Bundesbank ogłaszając obniżkę stopy lombardowej przyczynił się do ponownej fali presji spekulacyjnej. W takiej sytuacji ministrowie finansów państw członkowskich postanowili rozszerzyć przedział dopuszczalnych odchyleń kursów walut od podstawowego z ą2,5% do ą15%. Wyjątek stanowiły dwie waluty narodowe, którym pozostawiono stary limit (ą2,5%), były to marka niemiecka oraz gulden holenderski. Pozostałe waluty, o zwiększonym marginesie wahań utrzymały swoje odchylenia na poziomie nie większym niż ą8,5%. Decyzja ministrów finansów zaowocowała ustabilizowaniem się kursów walut poszczególnych państw członkowskich. Wyeliminowano presję spekulacyjną, zniwelowano różnicę pomiędzy kursami walut oraz wyrównano efekty przesunięcia koniunktury ekonomicznej związanej z ograniczeniem wzrostu gospodarczego.
Rynek walutowy Unii Europejskiej charakteryzował się dużą dysproporcją wykorzystania poszczególnych walut lokalnych państw członkowskich w transakcjach kapitałowych. Najwięcej transakcji kapitałowych dokonywanych było w marce niemieckiej, która i tak była w stanie konkurować z dolarem amerykańskim. Pozostałe waluty państw Unii były jeszcze rzadziej wykorzystywane.
Wprowadzenie nowej jednolitej waluty europejskiej - euro - spowodowało zniesienia konkurencyjności pomiędzy walutami europejskimi, ograniczył dominację marki i wyposażyło Wspólnoty w "instrument" dzięki któremu Europa stanie się silniejsza i bardziej konkurencyjna w stosunku do USA i Japonii.
.