Proces rozszerzania Unii Europejskiej na Wschód

Proces rozszerzania Unii Europejskiej na Wschód toczy się na podstawie Art. O Traktatu z Maastricht, stanowiącego, iż "każde państwo europejskie może ubiegać się o status członka Unii". W powołaniu na ten zapis, wnioski o członkostwo w Unii Europejskiej zostały złożone przez:

• Węgry 31 marca 1994 r.
• Polskę 8 kwietnia 1994 r.
• Rumunię 22 czerwca 1995 r.
• Słowację 27 czerwca 1995 r.
• Łotwę 13 października 1995 r.
• Estonię 24 listopada 1995 r.
• Litwę 8 grudnia 1995 r
• Bułgarię 14 grudnia 1995 r.
• Czechy 17 stycznia 1996 r.
• Słowenię 10 czerwca 1996 r.

3. Raport Komisji Europejskiej p.t. "Wychodząc poza Układy Europejskie: strategia przygotowania krajów Europy Środkowej i Wschodniej do przystąpienia do Unii" (The Europe Agreements and beyond: a strategy to prepare the countries of Central and Eastern Europe for Accession), lipiec 1994 r.

Dokument Komisji uznaje Układy Europejskie (stowarzyszeniowe) za fundament strategii przedczłonkowskiej; przewiduje dialog strukturalny z krajami kandydującymi do członkostwa, czyli organizowanie co rok lub co dwa lata spotkań na szczeblu ministrów spraw zagranicznych i wybranych ministrów sektorowych; wspieranie przez Unię Europejską współpracy wewnątrzregionalnej pomiędzy państwami stowarzyszonymi, pomoc w przygotowaniu listy priorytetów i kalendarium wdrażania prawa wspólnotowego (szczególnie w zakresie Jednolitego Rynku) oraz wsparcie ze strony UE, w ramach programu Phare, dla realizowanej przez państwa stowarzyszone polityki makroekonomicznej i reform systemowych zmierzających do otwartej gospodarki rynkowej.

4. Raport Rady ds. Ogólnych na posiedzenie Rady Europejskiej w Essen, p.t. "Strategia przygotowania krajów Europy Środkowej i Wschodniej do przyszłego członkostwa w Unii Europejskiej" (Strategy for preparing Central and Eastern European countries for future accession to the European Union), grudzień 1994 r.

Raport określa szczegółowo strategię przedczłonkowską wobec krajów Europy Środkowej i Wschodniej, w tym zawiera propozycję organizowania spotkań w ramach stosunków strukturalnych: dorocznego na szczeblu szefów państw i rządów (przy okazji posiedzeń Rady Europejskiej) oraz co rok lub co dwa lata ministrów: spraw zagranicznych, finansów, gospodarki, rolnictwa, transportu, telekomunikacji, badań naukowych, ochrony środowiska, spraw wewnętrznych, sprawiedliwości, kultury i edukacji. Dokument proponuje też zmianę systemu planowania wydatków z funduszu Phare z jednorocznego na wieloletni oraz podniesienie górnego limitu możliwych wydatków na infrastrukturę w całości środków Phare z 15 do 25 proc.

5. Wnioski Prezydencji z posiedzenia Rady Europejskiej w Essen, 8-10 grudnia 1994 r.

Na szczycie w Essen w grudniu 1994 r. Rada Europejska przyjmuje proponowaną przez Komisję Europejską strategię przygotowania krajów Europy Środkowej i Wschodniej do członkostwa w UE. Rada zleca Komisji sporządzanie corocznych raportów na temat realizacji strategii przedczłonkowskiej, szczególnie w kwestii stopnia dostosowania krajów stowarzyszonych do wymogów Jednolitego Rynku, a także "przedstawienie w najszybszym możliwym terminie, niezbędnej dla Rady, szczegółowej analizy poszerzenia [Unii] w kontekście jej obecnych polityk i ich rozwoju".

6. Biała Księga Komisji Europejskiej w sprawie przygotowania krajów stowarzyszonych Europy Środkowej i Wschodniej do integracji z Jednolitym Rynkiem UE, 9 maja 1995 r.

Biała Księga Komisji Europejskiej, stanowiąca element strategii przedczłonkowskiej, stała się swego rodzaju "przewodnikiem" po Jednolitym Rynku UE. Wymienione w niej zostały środki, których wprowadzenie w życie uznała Komisja za najistotniejsze z punktu widzenia integracji z Jednolitym Rynkiem oraz niezbędne do tego struktury instytucjonalne. Komisja przewidziała w dokumencie powołanie przez Unię Europejską Biura Wymiany Informacji o Pomocy Technicznej (TAIEX), do pomocy krajom kandydującym w rozwiązywaniu problemów związanych ze wspólnotową legislacją, przenoszeniem jej na grunt prawa narodowego oraz wdrożeniem.

7. Wnioski Prezydencji z posiedzenia Rady Europejskiej w Cannes, 26-27 czerwca 1995 r.

Rada Europejska na swym spotkaniu w Cannes, w czerwcu 1995 r., przyjmuje Białą Księgę Komisji Europejskiej w sprawie przygotowania stowarzyszonych krajów Europy Środkowej i Wschodniej do integracji z Jednolitym Rynkiem. Rada zleca Komisji Europejskiej przedstawianie okresowych raportów na temat postępów w przygotowaniu do uczestnictwa w Jednolitym Rynku i postanawia, że pomoc techniczna w ramach programu Phare powinna być w pierwszym rzędzie skierowana na wsparcie procesu przygotowań do członkostwa w UE.

8. Okresowy raport Komisji Europejskiej dla Rady Europejskiej o wpływie na poszczególne polityki Unii jej poszerzenia o kraje stowarzyszone Europy Środkowej i Wschodniej (Interim report from the Commission to the European Council on the effects on the policies of the European Union of enlargement to the associated countries of Central and Eastern Europe), grudzień 1995 r.

W raporcie Komisja identyfikuje dziedziny, w których rozszerzenie Unii będzie mieć znaczący wpływ na politykę Unii i jej rozwój. Zwraca też uwagę na korzyści, jakie przyniesie poszerzenie Unii w kontekście pokoju i bezpieczeństwa, a także wzrostu gospodarczego i rozwoju całej Europy.

9. Analiza alternatywnych strategii rozwoju stosunków w dziedzinie rolnictwa między Unią Europejską a krajami stowarzyszonymi w kontekście przyszłego członkostwa tych krajów - raport Komisji (Study on alternative strategies for the development of relations in the field of argiculture between the EU and the associated countries with a view to future accession of these countries - Commission's report), grudzień 1995 r.

Dokument przedstawia ogólne stanowisko Komisji Europejskiej w sprawie strategii polityki rolnej, oparte na długoterminowych analizach. Komisja nakreśla w nim trzy możliwe kierunki postępowania: opcja 1- status quo, opcja 2- radykalna reforma i opcja 3- kontynuowanie reformy z 1992 r., opowiadając się za tą ostatnią, która powinna ułatwić proces przyjmowania krajów Europy Środkowej i Wschodniej do Unii.

10. Wnioski Prezydencji z posiedzenia Rady Europejskiej w Madrycie, 15-16 grudnia 1995 r.

Na posiedzeniu w Madrycie w grudniu 1995 r. Rada Europejska podejmuje decyzję, że negocjacje akcesyjne z Cyprem i Maltą rozpoczną się sześć miesięcy po zakończeniu Konferencji Międzyrządowej, która ma przeprowadzić reformę traktatów. Rada wyraża też nadzieję, że "wstępna faza negocjacji z krajami Europy Środkowej i Wschodniej zbiegnie się z rozpoczęciem negocjacji z Cyprem i Maltą" oraz zleca Komisji Europejskiej przygotowanie Opinii o złożonych wnioskach członkowskich i sporządzenie całościowego raportu na temat rozszerzenia UE.

11. Wnioski Prezydencji z posiedzenia Rady Europejskiej w Amsterdamie, 16-17 czerwca 1997 r.

Na szczycie UE w Amsterdamie w czerwcu 1997 r. parafowano nowy traktat (nazwany później Traktatem Amsterdamskim). Zakończona została tym samym Konferencja Międzyrządowa, co otworzyło drogę do rozszerzenia Unii.

12. Agenda 2000: Opinie (Avis) Komisji Europejskiej na temat poszczególnych wniosków członkowskich złożonych przez dziesięć państw Europy Środkowej i Wschodniej oraz dwa dokumenty związane z planowanym rozszerzeniem: "Unia Europejska Rozszerzona i Silniejsza" (For a stronger and wider Union) oraz "Rozszerzenie Unii Europejskiej - nowe wyzwania" (The Challenge of Enlargement), 16 lipca 1997 r.

W swych Opiniach, przy opracowaniu których posłużono się m.in. odpowiedziami krajów kandydackich na kwestionariusz, przekazany im w kwietniu 1997 r., Komisja rekomenduje Radzie rozpoczęcie negocjacji akcesyjnych z pięcioma krajami Europy Środkowej i Wschodniej: Węgrami, Polską, Czechami, Estonią i Słowenią, równolegle do negocjacji z Cyprem. Komisja proponuje też wzmocnienie strategii przedczłonkowskiej wobec wszystkich krajów Europy Środkowej i Wschodniej ubiegających się o przyjęcie do Unii, bez względu na stopień zaawansowania ich transformacji politycznej i gospodarczej. Nowa strategia ma się opierać na zawartych z poszczególnymi krajami porozumieniach o Partnerstwie dla Członkostwa (Accession Partnership), uczestnictwie krajów kandydujących w niektórych programach Wspólnoty oraz zwiększonym wsparciu finansowym w postaci pomocy ze środków Phare (1,5 mld ECU rocznie), pomocy na rozwój rolnictwa (500 mln ECU rocznie) i pomocy strukturalnej (1 mld ECU rocznie).

W dokumencie "Unia Europejska rozszerzona i silniejsza" Komisja proponuje przeprowadzenie ograniczonej reformy Wspólnej Polityki Rolnej i polityki strukturalnej, m.in. z myślą o przyszłym rozszerzeniu Unii oraz rozważa kwestię ramowych założeń finansowych na lata 2000-2006 i system wpłat do budżetu. W dokumencie "Rozszerzenie Unii Europejskiej - nowe wyzwania" Komisja przeprowadza m.in. analizę możliwego wpływu poszerzenia o kraje Europy Środkowej i Wschodniej na politykę Unii (impact study).

13. Wnioski Prezydencji z posiedzenia Rady Europejskiej w Luksemburgu, 12-13 grudnia 1997 r.

Na szczycie UE w Luksemburgu w grudniu 1997 r. zapada decyzja o rozpoczęciu 30 marca 1998 r. procesu rozszerzania UE, który obejmie wszystkie kraje kandydujące z Europy Środkowej i Wschodniej i Cypr oraz o zwołaniu na 31 marca 1998 r. dwustronnych Konferencji Międzyrządowych, w ramach których mają się toczyć negocjacje akcesyjne z Czechami, Estonią, Polską, Słowenią i Węgrami oraz Cyprem. Rada podejmuje też decyzję o wprowadzeniu wobec krajów Europy Środkowej i Wschodniej wzmocnionej strategii przedczłonkowskiej, której formalne ramy stworzą uzgodnione z poszczególnymi krajami dokumenty o nazwie "Partnerstwo dla Członkostwa" (Accession Partnership).

14. Indywidualne harmonogramy działań dostosowujących kraje stowarzyszone do poszczególnych segmentów Jednolitego Rynku sporządzone przez Komisję Europejską (tzw. Road Maps), marzec 1998 r.

15. Rozporządzenie nr 622/98 Rady UE w sprawie pomocy udzielanej państwom kandydującym w ramach strategii przedczłonkowskiej, a w szczególności w sprawie ustanowienia Partnerstwa dla Członkostwa (Accession Partnership), 18 marca 1998 r. oraz Decyzja Rady UE w sprawie zasad, priorytetów, celów pośrednich i warunków zawartych w Partnerstwie dla Członkostwa, 30 marca 1998 r.

Partnerstwo dla Członkostwa jest nowym instrumentem i zarazem podstawowym elementem wzmocnionej strategii przedczłonkowskiej adresowanej do państw Europy Środkowej i Wschodniej. Tworzy ono jednolite ramy dla wszelkich form wspierania krajów kandydackich przez Wspólnotę. Partnerstwo dla Członkostwa identyfikuje - na podstawie analizy sytuacji w poszczególnych krajach - priorytety, na których powinny się skupić przygotowania do członkostwa, a także ustala źródła finansowania wsparcia w okresie przedczłonkowskim. Art. 4 wspomnianego Rozporządzenia Rady uzależnia świadczenie kandydatom pomocy przedczłonkowskiej od przestrzegania przez nich zobowiązań wynikających z Układów Europejskich oraz wystarczających postępów na rzecz spełnienia kryteriów kopenhaskich. Partnerstwo dla Członkostwa zobowiązuje kraje kandydackie do opracowania narodowych programów przyjmowania unijnego prawa (National Programme for the Adoption of the Acquis), które powinny ustalać czasowe ramy realizacji priorytetów i celów pośrednich zawartych w Partnerstwie dla Członkostwa. Wdrażanie Partnerstwa dla Członkostwa i postępy we wprowadzaniu acquis są analizowane przez organy powołane do życia przez Układy Europejskie, a także przez właściwe organy Rady, którym Komisja składa regularne raporty.

16. Oświadczenie Unii Europejskiej w sprawie otwarcia negocjacji akcesyjnych z pierwszą grupą krajów kandydujących (5 krajów Europy Środkowej i Wschodniej - Czechy, Estonia, Polska, Słowenia , Węgry oraz Cypr), 31 marca 1998 r.

17. Dokument Komisji Europejskiej p.t. "Nowa orientacja Phare" (New Orientation for Phare), lipiec 1998 r.

Dokument ten wiąże programowanie i świadczenie pomocy UE dla krajów kandydujących z procesem ich przygotowań do członkostwa, a w szczególności z realizacją narodowych programów przyjmowania unijnego prawa (National Programme for the Adoption of the Acquis) oraz "Partnerstwa dla Członkostwa". Środki z Phare mają być skoncentrowane w dwóch dziedzinach: rozwój instytucjonalny (30 proc.) i inwestycje służące przygotowaniu do członkostwa (70 proc.).

18. Okresowe raporty Komisji Europejskiej na temat postępów krajów kandydujących na drodze do Unii Europejskiej, listopad 1998 r.

Raporty analizują szczegółowo stan poszczególnych sektorów gospodarki, a także obszarów szeroko rozumianej polityki społecznej i sytuacji politycznej oraz postępy w dostosowywaniu legislacji do prawa unijnego.

Takie okresowe raporty, dotyczące każdego z krajów kandydujących do członkostwa, Komisja Europejska przedstawia Radzie raz do roku.

19. Wnioski Prezydencji z posiedzenia Rady Europejskiej w Wiedniu, 11-12 grudnia 1998 r.

Rada Europejska odnotowuje, że sześć Międzyrządowych Konferencji Akcesyjnych z udziałem Cypru, Czech, Estonii, Polski, Słowenii i Węgier weszło w fazę zaawansowanych negocjacji i osiągnęło pierwsze konkretne rezultaty oraz, że z początkiem 1999 r., w ramach przygotowań do negocjacji akcesyjnych z Bułgarią, Litwą, Łotwą, Rumunią i Słowacją, nastąpi przejście z fazy wielostronnej do dwustronnej analizy acquis communaitaire prowadzonej z tymi krajami.

20. Wnioski Prezydencji z posiedzenia Rady Europejskiej w Berlinie, 24-25 marca 1999 r.

Na szczycie UE w Berlinie w marcu 1999 r. uzgodniono, z pewnymi modyfikacjami, proponowaną przez Komisję Europejską Agendę 2000, w tym ograniczoną reformę Wspólnej Polityki Rolnej i polityki strukturalnej oraz ramy finansowe dla UE na lata 2000-2006 (z wyodrębnieniem środków przeznaczonych dla kandydatów w ramach pomocy przedczłonkowskiej i dla nowych członków - od 2002 r.)

21. Wnioski Prezydencji z posiedzenia Rady Europejskiej w Kolonii, 2-4 czerwca 1999 r.

Rada Europejska odnotowuje pozytywne rezultaty drugiej rudny negocjacji prowadzonych w pierwszym półroczu 1999 r. z w ramach sześciu Międzyrządowych Konferencji Akcesyjnych z udziałem Czech, Estonii, Polski, Słowenii, Węgier i Cypru i postanawia, że w celu utrzymania dynamiki, negocjacje we wszystkich, nie otwartych w 1999 r. obszarach negocjacyjnych rozpoczną się w możliwie jak najwcześniejszym terminie w 2000 r. Równocześnie Rada Europejska odnotowuje zakończenie wielostronnego przeglądu acquis z Bułgarią, Litwą, Łotwą, Rumunią i Słowacją i przejście do fazy dwustronnej screeningu. Rada przyjmuje też do wiadomości opinię Komisji Europejskiej, według której Unia Europejska może przystąpić do analitycznego przeglądu aquis z Maltą.

22. Rozporządzenie Rady UE nr 1266/1999/WE z 21 czerwca 1999 r. w sprawie koordynacji pomocy dla krajów kandydujących do członkostwa w ramach strategii przedakcesyjnej.

Na mocy tego rozporządzenia Komisja Europejska została zobowiązana do przedstawiania Parlamentowi Europejskiemu i Radzie UE dorocznych raportów dotyczących pomocy przedakcesyjnej dla każdego kraju kandydującego.

23. Rozporządzenie Rady UE nr 1267/1999/WE z 21 czerwca 1999 r. ustanawiające instrument polityki strukturalnej - ISPA - wobec kandydujących krajów Europy Środkowej i Wschodniej w okresie przedakcesyjnym oraz Rozporządzenie Rady UE nr 1268/1999/WE z 21 czerwca 1999 r. w sprawie przyznania środków przedakcesyjnych na rzecz rolnictwa i rozwoju regionów wiejskich krajów kandydujących w okresie przedakcesyjnym (posłużą one do uruchomienia programu SAPARD).

Oba te rozporządzenia wywodzą się z decyzji podjętych na szczycie Unii Europejskiej w Berlinie, w marcu 1999 r.

24. Okresowe raporty Komisji Europejskiej na temat postępów krajów kandydujących na drodze do Unii Europejskiej, październik 1999 r.

W podsumowaniu opublikowanego drugiego w historii zestawu raportów oceniających postęp dokonany przez kandydatów na drodze do członkostwa w UE, Komisja proponuje rozpoczęcie w 2000 r. negocjacji akcesyjnych z Litwą, Łotwą, Słowacją oraz Maltą, a także - pod pewnymi warunkami - z Bułgarią i Rumunią oraz ściślejsze powiązanie tempa negocjacji, w tym otwieranie i tymczasowe zamykanie poszczególnych obszarów negocjacyjnych, z postępem w dostosowywaniu się poszczególnych krajów do wymogów członkostwa i z realizacją "Partnerstwa dla Członkostwa". Ponadto, Komisja proponuje uznanie Turcji za oficjalnego kandydata do członkostwa w Unii Europejskiej.

25. Wnioski Prezydencji z posiedzenia Rady Europejskiej w Helsinkach, 10-11 grudnia 1999 r.

Rada Europejska podejmuje decyzję o zwołaniu w lutym 2000 r. dwustronnych Konferencji Międzyrządowych z Bułgarią, Litwą, Łotwą, Rumunią, Słowacją i Maltą w sprawie warunków ich przystąpienia do Unii i wynikających stąd zmian traktatowych. Pokreślono przy okazji, że każdy kraj kandydujący do Unii będzie oceniany wedle kryteriów merytorycznych, a kraje kandydujące, które staną się uczestnikami procesu negocjacyjnego w 2000 r., będą miały możliwość dołączenia w odpowiednim czasie do krajów, z którymi negocjacje już trwają. Odnotowując pozytywny rozwój wydarzeń w Turcji, jak również wolę kontynuowania przez ten kraj reform, Rada Europejska uznała Turcję za kraj kandydujący do członkostwa w UE, który powinien przystąpić do Unii na podstawie takich samych kryteriów, jak inne kraje. Rada Europejska potwierdziła ponadto otwarty charakter procesu rozszerzania Unii Europejskiej, który od tego czasu obejmuje - na jednolitych zasadach i warunkach - 13 krajów kandydujących (zniesiono tym samym podział na tzw. dwie fale kandydatów).

26. Oświadczenie Unii Europejskiej w sprawie otwarcia negocjacji akcesyjnych z Bułgarią, Litwą, Łotwą, Rumunią, Słowacją i Maltą, 15 lutego 2000 r.

27. Wnioski Prezydencji z posiedzenia Rady Europejskiej w Santa Maria da Feira, 19-20 czerwca 2000 r.

Rada Europejska potwierdza priorytetowe znaczenie procesu rozszerzania, wita rozpoczęcie negocjacji akcesyjnych z Bułgarią, Litwą, Łotwą, Rumunią, Słowacją i Maltą oraz odnotowuje znaczący postęp w negocjacjach z Cyprem Czechami, Estonią, Polską, Słowenią i Węgrami, a zwłaszcza wszczęcie negocjacji z tymi krajami we wszystkich rozdziałach z wyjątkiem rozdziału "Instytucje". Rada przypomina zarazem, iż negocjacje będą postępować nie tylko dzięki znajdowaniu rozwiązań dla poszczególnych zagadnień, ale będą też zależeć od osiąganego przez kandydatów postępu w dostosowaniach prawnych, a w szczególności od ich zdolności do wdrażania i stosowania acquis. Rada Europejska podkreśla znaczenie utrzymania przychylnego podejścia społeczeństw zarówno krajów członkowskich UE, jak i krajów kandydujących, do koncepcji rozszerzenia Unii i zwraca uwagę na potrzebę prowadzenia właściwej polityki informacyjnej.

28. Okresowe Raporty Komisji Europejskiej na temat postępów krajów kandydujących na drodze do Unii Europejskiej; "Strategia rozszerzania UE" (Enlargement Strategy paper), 8 listopada 2000 r.

W podsumowaniu opublikowanego trzeciego już zestawu raportów oceniających stopień przygotowania wszystkich kandydatów do członkostwa w Unii Europejskiej, Komisja Europejska stwierdza, iż dokonany został znaczący postęp zarówno w sferze gospodarczej, jak i pod względem transpozycji prawa UE. Potrzebne są natomiast dalsze wysiłki na rzecz stworzenia i wzmocnienia instytucji służących wdrożeniu acquis. Według Komisji, wszystkie kandydujące kraje, poza Turcją, spełniają polityczne kryteria członkostwa ustanowione w Kopenhadze. Dwa kryteria gospodarcze spełniają już Cypr i Malta, a spośród krajów Europy Środkowej i Wschodniej - blisko osiągnięcia tego celu są Estonia, Węgry i Polska, pod warunkiem utrzymania właściwego kierunku reform, a także Czechy i Słowenia, zakładając, iż uzupełnią i wdrożą brakujące reformy. Łotwa, a także Litwa i Słowacja zostały po raz pierwszy uznane przez Komisję za gospodarki rynkowe. Bułgaria nie spełnia żadnego z kryteriów gospodarczych, ale dokonała znaczącego postępu, natomiast postęp Rumunii został przez Komisję oceniony jako "ograniczony".

Mając na uwadze dotychczasowe zaawansowanie toczących się negocjacji akcesyjnych z dwunastoma kandydatami, Komisja Europejska zaproponowała przejście do bardziej konkretnej fazy tych negocjacji i przedstawiła "mapę drogową" negocjacji na okres do połowy 2002 r., określającą priorytetowe obszary negocjacyjne na poszczególne półrocza. Zdaniem Komisji, zaproponowana przez nią strategia rozszerzenia stwarza możliwość zakończenia w 2002 r. negocjacji ze spełniającymi kryteria członkostwa krajami kandydującymi.

29. Wnioski Prezydencji z posiedzenia Rady Europejskiej w Nicei, 7-9 grudnia 2000 r.

Rada Europejska przyjmuje do wiadomości Okresowe Raporty Komisji Europejskiej na temat postępów krajów kandydujących na drodze do członkostwa w Unii Europejskiej oraz zatwierdza zaproponowaną przez Komisję Europejską strategię rozszerzania UE i "mapę drogową" negocjacji.

30. Traktat Nicejski

uzgodniony w wyniku toczącej się od 14 lutego 2000 r. Konferencji Międzyrządowej w sprawie reform instytucjonalnych, Nicea, 10/11 grudnia 2000 r.

Traktat ten rozstrzyga m.in. trzy podstawowe kwestie natury instytucjonalnej, które należało rozwiązać przed przystąpieniem do rozszerzania UE: nowy podział głosów w Radzie UE (wraz z przyznaniem kandydatom odpowiedniej liczby głosów po uzyskaniu członkostwa w Unii) oraz nowe zasady podejmowania decyzji kwalifikowaną większością głosów; rozszerzenie zakresu decyzji podejmowanych kwalifikowaną większością głosów; przyszły skład Komisji Europejskiej, a ponadto liberalizuje zasady odnoszące się do tzw. "ściślejszej współpracy". Zakłada się, że Traktat Nicejski, po zredagowaniu ostatecznego tekstu, zostanie podpisany w ciągu kilku miesięcy, a następnie będzie poddany procedurze ratyfikacji, która nie powinna trwać dłużej aniżeli do końca 2002 r., tak aby z początkiem 2003 r. Unia Europejska była gotowa do przyjęcia nowych członków.

Tekst opracowany przez Przedstawicielstwo Komisji Europejskiej w Polsce.