Artykuły informacyjne z kraju i ze świata

Powrót

: Eksport

Strategia

Narodowa strategia eksportu

W dobie globalizacji poziom i dynamika eksportu mają istotny wpływ na wzrost gospodarczy i zatrudnienie każdego kraju ( regionu ). Jednym z kluczowych elementów decydujących o trwałym rozwoju eksportu jest wyraźnie nakreślona i zapisana, z uwzględnieniem danych liczbowych, strategia rozwoju eksportu państwa.

Pomimo, że w percepcji obywatela eksport nie jest najistotniejszy, w dłuższym odcinku czasowym stanowi kluczowy czynnik rozwoju gospodarki otwartej. Są kraje, gdzie wzrost zatrudnienia kojarzony jest bezpośrednio z rozwojem eksportu.

Rozwijając eksport każde państwo ( region ) powinno określić, wyostrzyć i stosować w praktyce własną, specyficzną przewagę konkurencyjną. Narodowa ( regionalna ) strategia marki powinna dodatkowo wspierać rodzimy eksport.
By mogła powstać skuteczna strategia rozwoju eksportu musi istnieć współpraca, z jasno zdefiniowanym podziałem ról, pomiędzy zarządzającymi sektorem publicznym, a przedstawicielami biznesu. Wspólna praca podmiotów sektora państwowego i prywatnego, przy opracowywaniu strategii eksportu, decyduje o jej skuteczności. Kluczową rolę odgrywa również stosowanie nowoczesnych technologii: w badaniach, poszukiwaniu informacji oraz przetwarzaniu dokumentów.

Zgodnie ze słowami Michała Portera, Dyrektora Instytutu Strategii i Konkurencyjności w Harvard Business School, « dobrobyt narodowy się tworzy, nie dziedziczy ». W duchu tych słów i w dobie współczesnej gospodarki otwartej, strategia rozwoju państwa powinna bazować na stworzeniu i utrzymaniu przewagi konkurencyjnej. Stała troska o wzrost konkurencyjności firm na rynku wewnętrznym powinna stanowić kluczowy element narodowej strategii eksportu.

M. Porter zdefiniował przewagę konkurencyjną kraju jako umiejętność stworzenia firmom, krajowym i zagranicznym, warunków do posługiwania się krajem jako platformą do prowadzenia własnych interesów. Tą przewagę można osiągnąć w następujących dziedzinach:

• zasoby ludzkie oraz infrastruktura do badań i informacyjna,
• innowacyjne otoczenie handlowe biznesu,
• korzystny popyt wewnętrzny,
• obecność przemysłu wspomagającego biznes.

Oczywiście każdy kraj musi zsynchronizować własną strategię z etapem rozwoju na którym aktualnie się znajduje. Generalnie wyróżniamy następujące etapy.

1. Etap bogactw naturalnych.
   Tu przewaga konkurencja jest skoncentrowana na taniej sile roboczej i bogactwach naturalnych. Produkty eksportowe tych krajów mają małą wartość dodaną, zatem i niską marżę zysku. Istnieje duża zależność od pośredników międzynarodowych.
   W tym stadium państwo powinno stawiać na zdrowie obywateli, naukę oraz infrastrukturę.
2. Etap inwestycji.
   Konkurencyjność kraju wzrasta dzięki inwestycjom zagranicznym.
   Na tym etapie strategia eksportu powinna bazować na usprawnianiu środowiska handlu: cło, prawo handlowe, ...
3. Etap innowacji.
   Przewaga konkurencyjna polega na zdolności innowacyjnej i wytwarzaniu produktów i usług porównywalnych technologicznie do produkowanych w innych zakątkach świata.
   Ten etap, gdzie wzrost gospodarczy jest wynikiem znacznej wartości dodanej wytwarzanych produktów, należy traktować jako docelowy.

Strategie eksportu państw, regionów nie muszą automatycznie przechodzić przez kolejne etapy.

Promocja technologii i innowacyjności powinna być kreowana przez komplementarne alianse organizacji rządowych i sektora prywatnego.

Bazowanie na bezpośrednich inwestycjach zagranicznych to wybór ryzykowny, aczkolwiek powinien stanowić podstawę każdej strategii eksportu.
Opracowując strategię warto starannie przeanalizować możliwość tworzenia grup producenckich, opartych na rolnictwie kontraktacyjnym, stref produkujących wyłącznie na eksport, różnych sieci biznesowych, czyli powiązań handlowych pomiędzy firmami i organizacjami lokalnymi.

Powrót