Artykuły informacyjne z kraju i ze świata

Powrót

: Polska

Innowacyjność

Potencjał Parków Naukowo - Technologicznych

Podsumowanie w postaci mocnych i słabych punktów raportu Prezentacji Potencjału Parków Naukowo - Technologicznych i Inkubatorów Technologicznych w Polsce.

Mocne strony działających parków i inkubatorów technologicznych:

• Przeważnie dość silne powiązania z władzami regionalnymi, uwzględnienie działania parków/inkubatorów w regionalnych strategiach innowacji, gotowość wsparcia finansowego inicjatyw parkowych/inkubatorowych środkami w dyspozycji samorządu wojewódzkiego (uwzględniając występujące ograniczenia budżetowe).
• Częste działanie w ścisłym powiązaniu z instytucjami wsparcia biznesu na poziomie ogólnym – sieć KSU, agencje rozwoju lokalnego / regionalnego itd.
• Przeważnie wysoki poziom oferowanych powierzchni i obiektów, najczęściej wynikający z realizowanych sukcesywnie działań inwestycyjnych.
• Dynamiczny rozwój liczby parków/inkubatorów technologicznych i oferowanej przez nie infrastruktury, związany z realizacją działania 1.3. SPO WKP.
• Dość silne powiązania niektórych parków/inkubatorów ze światem nauki – umiejscowienie części z nich na terenie uczelni, kierowanie nimi przez "ludzi nauki", możliwość korzystania z szerokiego zaplecza naukowego.
• Dość dobra, choć nadal niewystarczająca, promocja idei parku i inkubatora technologicznego, dzięki działaniom PARP, SOOIPP i poszczególnych instytucji.

Mocne strony systemu / otoczenia parków i inkubatorów:

• Znaczne kwoty przeznaczone na wsparcie rozwoju sieci parków i inkubatorów w ramach działania 1.3. SPO WKP.
• Silna orientacja proinnowacyjna, obserwowana zarówno na poziomie centralnego systemu wsparcia, jak i strategii regionalnych.
• Stosowanie przez małe firmy coraz bardziej zaawansowanych technologii oraz wysoki poziom innowacyjności oferty znacznej części z nich.
• Istnienie rozbudowanej bazy materialnej do tworzenia kolejnych parków i inkubatorów – głównie w oparciu o tereny i obiekty poprzemysłowe.
• Nieźle rozwinięty (głównie za pośrednictwem SOOIPP) system współpracy i wymiany informacji między poszczególnymi parkami i inkubatorami.
• Dobre kontakty międzynarodowe szeregu instytucji, niezła znajomość rozwiązań zachodnich.

Słabe strony działających parków i inkubatorów technologicznych:

• Bardzo znaczne zróżnicowanie oferty parków i inkubatorów. Mimo podobnych nazw oferta poszczególnych instytucji, a także ich kształt, różnią się od siebie zasadniczo.
• Brak operacyjnej definicji parku i inkubatora technologicznego. Z tego też powodu za takie instytucje są też uważane niektóre instytucje, które mają charakter "typowych" inkubatorów, czy parków przemysłowych.
• Brak systemowego podejścia do kwestii sposobów wsparcia rozwoju przedsiębiorstw innowacyjnych.
• Komercjalizacja oferty wielu parków/inkubatorów. W wielu przypadkach trudno jest wskazać pomocowy charakter tych instytucji (ich oferty). Dzierżawią one powierzchnie, praktycznie każdemu przedsiębiorcy, który będzie w stanie sprostać rynkowym stawkom czynszowym. W konsekwencji tego rodzaju przedsiębiorcy stają się preferowanymi "lokatorami" parków/inkubatorów.
• Brak systemu selekcji podmiotów z uwagi na ich innowacyjny charakter. Większość parków/inkubatorów nie wdraża formalnych systemów selekcji, co najwyżej ograniczając się do subiektywnej decyzji zarządu. W konsekwencji koncentracja części parków i inkubatorów na przedsięwzięciach technologicznych /innowacyjnych jest iluzoryczna.
• Deklaratywny charakter technologiczny części parków/inkubatorów, które – jak się wydaje - zawierały umowy o współpracy z jednostkami naukowymi jedynie po to, żeby otrzymać konkretne wsparcie dotacyjne (działania tego rodzaju podyktowane były wymogami formalnymi programów wsparcia). W konsekwencji, umowy o współpracy z jednostkami naukowymi mają charakter wyłącznie formalny (tylko z rzadka znajdują zastosowanie w praktyce).
• Brak wieloletnich scenariuszy wsparcia przedsiębiorstw, które przewidywałyby takie elementy, jak progresywny system opłat za dzierżawione powierzchnie, elementy oferty doradczej o preferencyjnym koszcie, czy też obligatoryjna datę zakończenia wsparcia (wymagany moment opuszczenia inkubatora).

Słabe strony systemu / otoczenia:

• Brak spójnej wizji rozwoju systemu parków/inkubatorów w Polsce. Jak dotąd nie zdefiniowano kształtu docelowego całego systemu.
• Brak koordynacji międzyregionalnej (mamy tu do czynienia z względnie wyizolowanymi inicjatywami). Brak stabilnego systemu finansowania działalności bieżącej podmiotów zarządzających parkami/inkubatorami, który sprawia, że znaczna część z nich przeradza się w komercyjnych developerów lub pośredników obrotu nieruchomościami, zaś inkubatory stają się często instytucjami przede wszystkim wynajmującymi powierzchnie biurowe /usługowe.
• Brak rzeczywistych związków świata nauki i biznesu. Hermetyczność obu grup. Brak projektów badawczych, których wyniki mogłyby posłużyć do komercjalizacji w ramach parków/inkubatorów. Brak zainteresowania takimi mechanizmami części "ludzi nauki".
• Brak tradycji wśród przedsiębiorców (sektor MŚP) korzystania z dorobku jednostek naukowych i badawczo-rozwojowych – zdecydowanie powszechniejsze jest korzystanie z dorobku innych firm.
• Słaba znajomość specyfiki sektora przez decydentów, tak na poziomie centralnym, jak i regionalnym. Brak wiedzy na temat rzeczywistego kształtu i stopnia rozwoju poszczególnych inicjatyw.
• Brak systematycznego zbierania informacji o aktualnym kształcie i ofercie poszczególnych instytucji.
• Brak kompleksowej ewaluacji skutków działania całego sektora, jak i poszczególnych instytucji.
• Słaba, mimo wspomnianego dobrego samozorganizowania przedstawicieli sektora, wewnętrzna selekcja sensownych inicjatyw parkowych i inkubatorowych; w środowisku na równych prawach funkcjonują zarówno inicjatywy bardzo mocne i interesujące, jak i bardzo słabe i z nowymi technologiami nie mające wiele wspólnego.

PARP

Powrót