| ||
| | |
Powrót
|
1 strona
Forum
|
Zarządzanie
|
Eksport
|
Linki
|
Autorzy
Kontakt
Szukaj
|
| |
| |
|
| |
|
|
| « | Rynki |
| |
|
|
| Niemiecki system celny |
|
|
Republikę Federalną Niemiec zaliczyć można do krajów o najbardziej liberalnym podejściu do wymiany handlowej i obrotu kapitałowego z zagranicą. Pomimo to, również w RFN istnieją obszary chronione zarówno przed importem towarowym, jak i penetracją kapitału zagranicznego. Tylko w niewielkiej części mają one charakter regulacji narodowych, w większości wynikają one z członkostwa w Unii Europejskiej lub z uregulowań na płaszczyźnie multilateralnej. W ramach Unii Europejskiej istnieje wspólny rynek, unia celna, wspólna taryfa celna i polityka handlowa. Nie istnieje zatem specyficzna ochrona przed importem z krajów UE, a od 1.01.1993 r. - w ramach tzw. Jednolitego Rynku Wewnętrznego - zostały zniesione wszelkie pozostałości w ograniczeniach przepływu towarów w ramach Wspólnoty, włącznie z likwidacją kontroli granicznych. Ochrona przed importem towarowym w tej płaszczyźnie dotyczy więc wyłącznie tzw. krajów trzecich, przy czym w różnym stopniu, w zależności od ułożenia stosunków handlowych ze Wspólnotą.
Wspólna, ujednolicona zewnętrzna taryfa celna UE została przyjęta jednocześnie z zakończeniem realizacji unii celnej. Z tym momentem wszystkie sprawy związane z wysokością zewnętrznych stawek celnych wyjęto spod autonomicznej gestii krajów członkowskich i przekazano władzom Unii. Wspólna taryfa celna UE składa się z 21 sekcji, 99 rozdziałów i z ok. 9,5 tys. pozycji towarowych na podstawie Nomenklatury Scalonej - CN, opartej na tzw. Systemie Zharmonizowanym HS. Wspólna taryfa celna zawiera dwie kolumny stawek celnych: autonomiczne i konwencyjne. Stawki konwencyjne stosowane są wobec importu z krajów trzecich, korzystających z klauzuli największego uprzywilejowania (KNU). Stawki autonomiczne mają zastosowanie wobec krajów, którym Wspólnota nie przyznała KNU. Informacje celne o towarach są zawarte w taryfie celnej (Deutscher Gebrauchs-Zolltarif), która jest na bieżąco aktualizowana (zmiany cen minimalnych, dumpingowych, preferencyjnych itp.).
Zasadniczo eksport towarów z Niemiec nie jest związany z obowiązkiem uzyskiwania pozwoleń. Zgodnie z zaleceniami UE dotyczy to jedynie wywozu towarów o charakterze militarno strategicznym, niektórych surowców, wyrobów stalowych oraz niektórych towarów pochodzenia rolnego.
Import towarów przemysłowych do Niemiec jest prawie całkowicie zliberalizowany, co oznacza, że importer nie ma obowiązku uzyskiwania pozwolenia na przywóz ("Einfuhrgenehmigung"), oraz deklaracji wwozowej ("Einfuhrerklärung").
Powyższe uregulowanie dotyczy osób fizycznych zameldowanych na stałe albo posiadających prawo stałego pobytu, jak również osób prawnych lub spółek prawa cywilnego z siedzibą firmy albo siedzibą kierownictwa na terytorium Niemiec lub Wspólnoty Europejskiej. Lista przywozowa ("Einfuhrliste") dzieli się na listy: krajową ("Länderliste") i towarową ("Warenliste").
Obowiązek uzyskiwania pozwoleń ogranicza się do dokładnie wskazanych pozycji towarowych, w poszczególnych przypadkach wskazane są kraje i/lub towary, których kraj zakupu i/lub pochodzenia nie jest umieszczony na liście krajowej A/B. Obowiązek uzyskiwania pozwoleń dotyczy towarów objętych ograniczeniami importowymi (kontyngenty), np. tekstylia i wyroby stalowe. Pozwoleń na wywóz towarów przemysłowych udziela Federalny Urząd d/s Eksportu (Bundesausfuhramt) w Eschborn, zaś pozwoleń na przywóz Federalny Urząd d/s Gospodarki (Bundesamt für Wirtschaft) w Eschborn.
Licencje importowe (Einfuhrlizenzen) są udzielane na wwóz towarów ściśle określonych wytycznymi UE. Dotyczy to przede wszystkim produktów rolniczych i niektórych produktów wytwarzanych z surowców rolniczych. Pozwoleń przywozu i wywozu oraz licencjonowania tego typu towarów udziela: Federalny Instytut d/s Rolnictwa i Wyżywienia (Bundesanstalt für Landwirtschaft und Ernährung), we Frankfurcie/M.
Przy eksporcie towarów do Niemiec, nawet wówczas, gdy nie trzeba uzyskiwać pozwolenia wwozu, należy przedłożyć władzom celnym świadectwo pochodzenia ("Ursprungszeugnis") lub deklarację pochodzenia ("Ursprungserklärung"). Świadectwo pochodzenia winno być wystawione przez odpowiedni urząd kraju pochodzenia towaru, natomiast deklaracja pochodzenia winna być dołączona przez eksportera lub dostawcę do faktury. Świadectwa pochodzenia nie przedstawia się w przypadku eksportu towarów o wartości do 2.000,- DM oraz towarów pochodzących z obszaru Unii Europejskiej.
Towary eksportowane do Niemiec są dopiero wówczas dopuszczone do wolnego obrotu, jeżeli w odniesieniu do nich nie istnieją zakazy i ograniczenia, wynikające z różnorodnych postanowień i rozporządzeń. Dotyczą one monopolu na alkohol, monopolu zapałczanego, ograniczeń w handlu tytoniem, piwem, zbożem, paszami, bydłem i mięsem, norm jakościowych i klas handlowych dla owoców i warzyw, obowiązku znakowania kryształów i tekstyliów.
Wszystkie towary eksportowane do Niemiec podlegają normom i przepisom obowiązującym towary wyprodukowane w Niemczech. Zagraniczni producenci towarów i ich dostawcy na rynek niemiecki muszą bezwzględnie przestrzegać przepisów, norm technologicznych i znaków towarowych obowiązujących w Niemczech i wydawanych przez:
W związku z powyższym istnieje obowiązek zamieszczania na towarach lub w opisie produktów odpowiednich oznaczeń. Kontrolą przestrzegania powyższych wymogów zajmuje się: Das Deutsche Institut für Gütersicherung und Kennzeichnung e.V. Pełną informację o stawkach celnych dla towarów eksportowanych do Niemiec, ograniczeniach, kontyngentach, polski eksporter może uzyskać w Polsko-Niemieckiej Izbie Przemysłowo-Handlowej, 00-950 Warszawa, ul. Miodowa 14, tel. (022) 635 33 53; fax: (022) 635 81 06; e-mail: info@pniph.com.pl oraz WWW: www.pniph.com.pl
Obrót towarami pochodzącymi spoza Unii Europejskiej
Towary spoza UE podlegają obowiązkowi odprawy celnej, tzn. obowiązkowi uiszczenia opłat celnych: cła, podatku wwozowego, akcyzy.
Cła
Podstawą wymiaru cła jest wartość celna towaru, wynikająca z wartości transakcyjnej, powiększonej o koszty transportu, ubezpieczenia, załadunku, opłat manipulacyjnych, poniesionych do miejsca przeznaczenia na terenie UE. Większość stawek celnych, wynikających ze wspólnej taryfy celnej UE jest stawkami wartościowymi. W przypadku towarów rolnych stosuje się specyficzne cła, które są wymierzane wg masy własnej towaru. Dla towarów rolnych wyżej przetworzonych stosuje się mieszane cła: składają się one ze "stałej" stawki wartościowej oraz stawki "zmiennej", specyficznej dla danego wyrobu.
Podatek wwozowy
Podatek ten jest nakładany na towary wwożone do Niemiec, pochodzące spoza UE. Stawka podatku wynosi 7% dla towarów pochodzenia rolnego i 16% dla większości wyrobów przemysłowych. Stawka 7% stosowana jest również dla książek, gazet, czasopism, przedmiotów sztuki. W Niemczech nie pobiera się tego podatku od: wzorów towarowych, próbek, eksponatów targowych, przedmiotów reklamowych.
Akcyza
Podatki konsumpcyjne pobierane są m.in. od paliw, spirytusu, piwa, musujących napojów alkoholowych, tytoniu, kawy. Wysokość stawek jest identyczna dla towarów importowanych, jak i wyprodukowanych w kraju.
Preferencje celne
Ich stosowanie wywodzi się z umów zawartych z poszczególnymi krajami lub też udzielonych przez UE w ramach Systemu Preferencji Celnych (Allgemeines Präferenzsystem - APS). Z innymi krajami obszaru europejskiego (w tym ze Szwajcarią, UE uzgodniła na zasadzie wzajemności, zniesienie opłat celnych na wyroby przemysłowe, jak i szereg produktów rolnych. Dalsze umowy o udzielaniu regionalnych preferencji zawarto z krajami Basenu Morza Śródziemnego, Afryki, Karaibów i Oceanu Spokojnego. UE zapewnia jednostronne preferencje krajom rozwijającym się w ramach ogólnego Systemu Preferencji Celnych, dzięki czemu kraje te mają bezcłowy dostęp do rynku UE.
Rodzaje odpraw celnych
W Niemczech rozróżnia się następujące rodzaje odpraw celnych:
Wniosek celny niezbędny do odprawy celnej należy przedłożyć w ciągu 15 dni (transport morski 45 dni) od zgłoszenia towaru do odprawy celnej. Do wniosku i zgłoszenia celnego należy dołączyć wszystkie niezbędne dokumenty do odprawy celnej.
W przypadku odprawy do swobodnego obrotu należy przedłożyć zgłoszenie celne wraz z wnioskiem celnym. Istnieje możliwość skorzystania z ułatwionego postępowania, przy użyciu zbiorczych zgłoszeń celnych. W przypadku powstania obowiązku uiszczenia opłat wwozowych, zainteresowani są powiadamiani pisemnie lub ustnie przez urząd celny.
Towar podlegający odprawie celnej, który po dokonaniu uszlachetnienia przeznaczony jest do ponownego wywozu, może być odprawiony do obróbki, przeróbki i naprawy bez pobierania opłat wwozowych. W przypadku towaru, który ma być przekształcony w towar o innych właściwościach, a potem pozostać na obszarze celnym, można zastosować odprawę w celu przetworzenia. Towary szczególnego obrotu celnego są clone i opodatkowywane dopiero w momencie, gdy rzeczywiście biorą udział w obiegu gospodarczym na terenie państw Unii.
Przesyłkę towarów pod dozorem celnym reguluje postępowanie wysyłkowe wspólnoty i wspólne postępowanie wysyłkowe w obiegu towarowym pomiędzy UE i krajami EFTA. Oprócz tego są dopuszczone jeszcze innego rodzaju procedury międzynarodowe, np. Carnet TIR w ruchu drogowym. Przesyłka towarów pod dozorem celnym umożliwia wolne od cła przekazywanie wwiezionych towarów do jednego z krajowych posterunków celnych, służy przewozom tranzytowym i jest stosowana przy dozorze wywozu towarów podlegających odprawie celnej.
Wwożone towary mogą zostać odprawione bez pobierania cła w celu ich składowania pod dozorem celnym w otwartych prywatnych magazynach. Magazyny te nie są zamknięte, ale pod względem księgowym podlegają dozorowi zarządu celnego. Podczas odprawy ustala się decyzją celną: ilość, rodzaj oraz wartość celną towaru. Czas składowania towaru wynosi maksymalnie 5 lat. Opłaty wwozowe uiszcza się w przypadku przekroczenia terminu składowania lub pobrania towaru z magazynu. W wielu miejscowościach Niemiec znajdują się również publiczne magazyny celne pod nadzorem celnym. W przypadku towarów podlegających odprawie celnej zużytych pod dozorem celnym stosuje się odprawę czasową. Dotyczy to wzorów, eksponatów wystawowych i targowych. Zazwyczaj jest pobierane zabezpieczenie w wysokości opłat wwozowych. Nie dotyczy to towarów, dla których jest przedkładany Carnet A.T.A., jako zastępczy dokument gwarancyjny. Wyłożone zabezpieczenie zwracane jest przy ponownym wywozie towarów.
|
|
| Standaryzacja jakości |
|
|
Wszystkie towary importowane przez Niemcy podlegają normom i przepisom obowiązującym w odniesieniu do analogicznych towarów wyprodukowanych w Niemczech odnośnie ich przydatności do obrotu na rynku niemieckim.
Zagraniczni producenci towarów i ich dostawcy na rynek niemiecki muszą bezwzględnie przestrzegać przepisów, norm technologicznych i znaków towarowych obowiązujących w Niemczech i wydanych przez Niemiecki Instytut Normalizacyjny DIN (Deutsches Institut für Normung e.V), Związek Niemieckich Inżynierów - VDI (Verein Deutscher Ingenieure e.V.), Zrzeszenie Niemieckich Elektrotechników - VDE (Verband Deutscher Elektrotechniker e.V.) czy też Zrzeszenie Nadzoru Technicznego - TÜV (Technische Überwachungsverein).
W związku z tym istnieje obowiązek zamieszczania na towarach lub w opisie produktu odpowiednich oznaczeń. Kontrola przestrzegania powyższych wymogów należy do zadań: Deutsches Institut für Gütersicherung und Kennzeichnung e.V. (Siegburger Str. 39, D-53757 St. Augustin, tel. +49-2242-1605-0; Fax: +49-2241-1605-11).
RFN, podobnie jak pozostałe kraje członkowskie UE, zobowiązana jest do dostosowywania swojego prawodawstwa do wymagań i dyrektyw UE. Obowiązuje w tej dziedzinie tzw. "nowe podejście", które oznacza, że na bazie 16 dyrektyw tworzone są akty ogólne, ujmujące zasady a nie parametry techniczne.
W ramach dostosowywania swojego prawodawstwa do wymagań i dyrektyw UE, w styczniu 1990r wprowadzono w RFN znowelizowane przepisy o odpowiedzialności za produkt (Produkthaftungsgesetz). Celem zharmonizowania norm prawnych we wszystkich krajach członkowskich jest ujednolicenie zasad odpowiedzialności za wadliwe produkty a w konsekwencji jednolita i daleko posunięta ochrona konsumenta.
W ramach pojęcia "pełnowartościowości wyrobu" mieści się także instrukcja jego obsługi. Musi ona we wszystkich językach używanych w UE określać właściwe przeznaczenie wyrobu a także przestrzegać przed możliwym do przewidzenia niewłaściwym użyciem. W świetle nowych przepisów odpowiedzialność za skutki wynikłe z użytkowania wadliwego wyrobu spada na producenta.
Producent lub handlowiec sprzedający towar zobowiązany jest do bezpłatnego odbioru lub utylizacji (względnie ponownego wykorzystania) zużytych opakowań (zarządzenie o opakowaniach "Die Verpackungsverordnung"). Jedną z form uwolnienia się z tego obowiązku jest uczestnictwo w którymkolwiek z funkcjonujących systemie utylizacji odpadów. Jednym z nich jest system firmy Der Grüne Punkt - Duales System Deutschland AG (Frankfurter Str. 720-726; D-51145 Köln; Tel. +49-2203-937-0; Fax: +49-2203-937-190), posiadającej swoje oddziały w: Berlinie (Duales System Deutschland AG, Außenstelle Ost, Am Borsigturm 100, D-13507 Berlin); w Nordestedt (Duales System Deutschland AG, Außenstelle Nord, Ochsenzoller Str. 142a, D-22848 Nordestedt) i w Augsburgu (Duales System Deutschland AG, Außenstelle Süd, Halderstr. 23, D-86150 Augsburg).
Wprowadzający wyrób na rynek RFN producent, importer, handlowiec, przedstawiciel handlowy firmy zagranicznej może, po wniesieniu odpowiedniej opłaty, uzyskać licencję na korzystanie z systemu utylizacji zużytych opakowań. Przedmiotem licencji jest rodzaj i ilość opakowań. Symbolem rozpoznawczym czy dane opakowanie jest uprawnione do korzystania z tego systemu utalizacji, jest umieszczony na nim przez producenta znak "der Grüne Punkt".
Wysokie kary ponoszone przez producenta z tytułu odpowiedzialności za produkt powodują, że w praktyce większość działających na rynku producentów lub firm wprowadzających towar, jest ubezpieczonych od negatywnych skutków swojej działalności. Elementem przetargowym w negocjacjach warunków z firmą ubezpieczeniową, mogą być różnego rodzaju certyfikaty zaświadczające o spełnieniu przez wyrób norm jakościowych i bezpieczeństwa.
Na rynku RFN działa kilkadziesiąt instytucji certyfikujących. Do największych należą TÜV Rheinland oraz Deutsche Gesellschaft für Qualität (patrz rozdział: Urzędy i jednostki kompetentne w zakresie standaryzacji, certyfikacji, norm i patentów). Najbardziej rozpowszechnionym certyfikatem dotyczącym bezpieczeństwa jest certyfikat TÜV oznaczany znakiem GS (Geprüfte Sichercheit). Certyfikat ten jest zaświadczeniem strony trzeciej (jednostki certyfikującej), niezależnej od producenta i konsumenta, że dany wyrób spełnia przewidziane dla niego normy bezpieczeństwa w zakresie użytkowania. Zasady oznaczania a także czasokres korzystania z niego są ściśle określone w umowie zawartej z jednostką certyfikującą. Badania przeprowadzane przez jednostkę certyfikującą są przeprowadzane odpłatnie na wzorach dostarczonych przez producenta. Należy w tym miejscu podkreślić, iż znak GS nie przenosi odpowiedzialności na jednostkę certyfikującą. Znak ten może być wykorzystany w strategii promocyjnej na rynkach UE. Konsumenci bowiem na tych rynkach rozpoznają go a wyroby nim oznaczone obdarzane są zaufaniem.
Z kolei w zakresie jakości wyrobów najbardziej rozpowszechnione i uznawane są międzynarodowe normy ISO serii 9000. Definiują one minimalne wymagania, jakie muszą spełniać systemy zarządzania jakością w przedsiębiorstwie a wprowadzenie ich pozwala mieć pewność, że proces produkcji jest efektywny a wyroby zgodne z warunkami technicznymi. Kolejnym wymogiem w zakresie certyfikacji jest wprowadzony od 1-go stycznia 1995r także w RFN znak CE (skrót od francuskiej nazwy Wspólnoty Europejskiej: "Communautés Européennes") oznaczający, że produkt spełnia wymagania zdefiniowane w odpowiednich dla niego dyrektywach Wspólnoty Europejskiej a producent wykonał przewidzianą procedurę umożliwiającą uzyskanie zgodności z dyrektywą. Znak ten nie jest ani znakiem jakości, ani zaświadczeniem o pochodzeniu towaru, lecz jest znakiem administracyjnym przeznaczonym dla urzędów dozoru i w tym rozumieniu jest on "paszportem" dla produktów na terenie UE, bowiem intencją jego twórców było umożliwienie swobodnej wymiany towarów pomiędzy krajami UE. Nie wszystkie produkty są zobowiązane do posiadanie znaku CE, a jedynie te, które są objęte obszarem zastosowania dyrektyw tj. zbiorniki ciśnieniowe, zabawki dziecięce, materiały budowlane, maszyny, środki ochrony osobistej, urządzenia elektromagnetyczne, aktywne implanty medyczne, urządzenia gazowe, urządzenia telekomunikacyjne, kotły ciepłownicze, napędy elektryczne, urządzenia medyczne, urządzenia górnicze.
Znak CE jest wymagany od producenta lub jego pełnomocnika na rynku Wspólnoty Europejskiej. Na nim to spoczywa obowiązek sprawdzenia, jakie dyrektywy odnoszą się do jego wyrobu a także obowiązek dotarcia do wynikających z nich przepisów narodowych (np. niemieckich) i szczegółowych norm technicznych a także wykonania przewidzianych w nich procedur. Często jedynym warunkiem umieszczenia znaku CE, jest posiadanie i przechowywanie przez producenta dokumentacji technicznej, świadczącej o zgodności wyrobu z obowiązującymi przepisami (w razie ujawnienia odstępstw w wyrobach dostarczonych na rynek od deklarowanej zgodności, producent musi liczyć się z wysoką karą finansową aż do wycofania produktu ze sprzedaży). W inych przypadkach mogą być wymagane certyfikaty akredytowanych jednostek certyfikujących. Producent może w takim przypadku wybrać sobie taką jednostkę a jej znak rozpoznawczy (logo) powinien być umieszczony obok znaku CE. W przypadku, gdy do danego wyrobu odnosi się kilka dyrektyw Wspólnoty Europejskiej, to umieszczony na nim znak CE oznacza zgodność z nimi wszystkimi.
Pierwotnie Unia Europejska starała się szczegółowo regulować na swym obszarze różne dziedziny obrotu gospodarczego. Przykładem takiego podejścia jest dyrektywa w sprawie ujednolicenia przepisów państw członkowskich, dotycząca sprzętu elektrycznego przeznaczonego do stosowania w określonych granicach napięć - popularnie zwana dyrektywą niskiego napięcia. Z czasem pojawiła się nowa koncepcja ustalania norm i standardów na obszarze UE. Jej istota sprowadza się do przyjęcia zasady, że wszystkie kraje członkowskie mają swobodę w wyborze środków dochodzenia do tego samego celu, jakim jest zapewnienie, aby do obrotu handlowego na terenie UE trafiały jedynie wyroby bezpieczne dla użytkownika i nie zagrażające środowisku naturalnemu.
To nowe podejście opiera się na 4-ch przesłankach:
W efekcie zmian w podejściu do certyfikacji i standaryzacji wyrobów, pojawiły się nowe dyrektywy zwane dyrektywami nowego podejścia, które dotyczą określonych grup towarowych (np. zabawek, maszyn, materiałów budowlanych). Znajomość tych dyrektyw nowego podejścia jest niezbędna nie tylko eksporterom na rynek unijny, ale w perspektywie przystąpienia Polski do UE, także wszystkim rodzimym producentom.
Nowe podejście oznacza także, że dyrektywy UE są bardziej ogólne. Określają jedynie zasadnicze wymagania w zakresie ochrony zdrowia i bezpieczeństwa, jakie muszą spełniać wyroby przed ich wprowadzeniem na rynek. Są jednak one tak sformułowane, iż zapewniają wysoki stopień ochrony. To producent musi wykonać analizy określające warunki, w jakich wyrób może być niebezpieczny. Wyniki tych badań muszą być dołączone do dokumentacji technicznej.
Jednocześnie, w wyniku ustaleń Komisji Europejskiej, europejskie organizacje normalizacyjne (Europejski Komitet Normalizacyjny CEN, Europejski Komitet Normalizacji Elektrotechnicznej CENELEC, Europejski Instytut Norm Telekomunikacyjnych ETSI), przygotowują odpowiednie szczegółowe normy techniczne, które są zgodne z zasadniczymi wymaganiami zawartymi w dyrektywach. Nazwano je normami zharmonizowanymi (lista referencyjna norm zharmonizowanych zgodnych z dyrektywami nowego podejścia znajduje się na końcu).
Normy te są każdorazowo ogłaszane w oficjalnym dzienniku UE a następnie obowiązkowo przekształcane w normy krajowe we wszystkich państwach członkowskich. Jednak producenci nie muszą ich stosować, ponieważ mają swobodę wyboru takiego rozwiązania technicznego, które zapewni zgodność ich wyrobów z zasadniczymi wymaganiami dyrektywy. świadectwem takiej zgodności jest właśnie znak CE. Obowiązek weryfikacji tej zgodności spoczywa na władzach państw członkowskich. Z uwagi na zasadę, że produkt wprowadzany na rynek w jednym kraju członkowskim UE może bez żadnych przeszkód być w obrocie handlowym w pozostałych krajach Wspólnoty, ważnym stało się wzajemne uznawanie przez jej członków procedur oceny zgodności z zasadniczymi wymaganiami, ujętymi w dyrektywach lub normami zharmonizowanymi oraz wyznaczanie instytucji, które mają prawo tę zgodność oceniać.
Dlatego też Rada Europejska uchwaliła rezolucję 90/C10/01 w sprawie certyfikacji i badań. Zgodnie z tą rezolucją wprowadzono modułową ocenę zgodności produktu (tzn. na etapie jego projektowania, na etapie prototypu i produkcji na pełną skalę), a także powszechne korzystanie z europejskich standardów zapewnienia jakości (seria ISO 9000) i norm określających zasady działania laboratoriów badawczych oraz instytucji uprawnionych do wydawania certyfikatów (seria EN 45000).
Narodowa strategia integracji Polski z Unią Europejską wymusza na przedsiębiorstwach dostosowywanie się do coraz wyższych i zmieniających się wymagań gospodarki rynkowej. Dlatego też tak istotnym problemem staje się inne spojrzenie na jakość zarządzania, jakość organizacji, jakość wyrobów, jakość usług - spojrzenie przez pryzmat norm europejskich i międzynarodowych. Certyfikacja systemów jakości staje się coraz bardziej ważnym problemem w kontaktach dostawca-klient. Coraz więcej klientów stawia dostawcom pytanie o certyfikat systemu jakości. Certyfikacja jest nie tylko narzędziem marketingowym ale także środkiem podnoszącym efektywność funkcjonowania firmy. Producent posiadający lub wdrażający systemy jakości porządkuje wewnątrz swoją firmę pod względem organizacji i zarządzania, co przynosi konkretne efekty ekonomiczne. Wzmacnia również swój prestiż i wiarygodność wobec klientów i partnerów tak krajowych jak i zagranicznych.
Potrzeba certyfikacji systemu jakości nabiera u rodzimych producentów szczególnego znaczenia, jako potwierdzenie zapewnienia stabilnego poziomu jakości wyrobów i usług. Certyfikacja systemu jakości i bezpieczeństwa staje się koniecznością dla dostawców, dając możliwość podjęcia skutecznego współzawodnictwa na rynku krajowym i międzynarodowym.
Coraz częściej, na podstawie zawartych porozumień, polski producent chcący eksportować do Niemiec swoje produkty, może posługiwać się odpowiednim certyfikatem uzyskanym we właściwej notyfikowanej w Polsce jednostce badawczej.
Sam certyfikat jest pisemnym potwierdzeniem, że opracowany, przyjęty i wdrożony system zapewnienia jakości spełnia wszystkie wymagania normy ISO. Przyznawany jest na ogół na trzy lata. Po tym terminie należy przeprowadzić ponownie audit certyfikujący czyli tzw. recertyfikację. W czasie trwania ważności certyfikatu, firma certyfikująca przeprowadza, zwykle co sześć miesięcy, audity kontrolne, aby upewnić się, że system jest w dobrej kondycji. Jeśli tak nie jest - certyfikat może być cofnięty. Przy wyborze firmy certyfikującej, należy kierować się światowym uznaniem i prestiżem, tak aby dla zagranicznych (niemieckich) kontrahentów była to firma znana. Dlatego często wybierana jest jednostka certyfikująca z kraju, do którego kierowany jest eksport (w tym przypadku z Niemiec).
Jednakże, bardzo często w praktyce, mimo iż procedury unijne nie wymagają przedstawiania certyfikatu i wystarczającą jest deklaracja producenta, oparta na jego własnych badaniach, importer (niemiecki) domaga się dodatkowo odpowiedniego certyfikatu wystawionego przez notyfikowaną jednostkę badawczą w RFN. Koszty przeprowadzanych badań w RFN są ponad 10-cio krotnie wyższe od kosztów analogicznych badań przeprowadzanych w Polsce.
Producenci pozostałych wyrobów, przed podjęciem działań zmierzających do wprowadzenia swoich wyrobów na rynek niemiecki, winni przede wszystkim zapoznać się z odpowiednimi dla ich wyrobów dyrektywami, konsultując temat z właściwą polską jednostką certyfikującą, akredytowaną przez Polskie Centrum Badań i Certyfikacji (02-699 Warszawa, ul. Kłobucka 23 A, Tel. 022-857 99 16; 647 08 95; Fax: 022-647 13 01 i 647 12 22; e-mail: pcbc@perytnet.pl oraz WWW: http://www.pcbc.gov.pl
PCBC jest organizatorem krajowego systemu oceny. Prowadzi także działalność akredytującą jednostki certyfikujące systemy jakości, systemy zarządzania środowiskowego i jednostki certyfikujące wyroby. Ponadto prowadzi działalność w zakresie certyfikacji i badań w swoich laboratoriach.
Na polskim rynku działają także inne zagraniczne organizacje certyfikujące. Dane adresowe oddziałów, przedstawicielstw czy też spółek niemieckich organizacji certyfikujących w Polsce, podano w rozdziale: "Urzędy i jednostki centralne kompetentne w zakresie standaryzacji, certyfikacji, norm i patentów"
|
|
| Przepisy fitosanitarne i weterynaryjne |
|
|
Niemieckie przepisy fitosanitarne reguluje "Rozporządzenie dotyczące ochrony roślin" z dnia 10 maja 1989 roku wraz ze zmianami z dnia 5 maja 1999 roku, opublikowane w "Bundesgesetzblatt I", nr 23, s. 855 z dnia 12 maja 1999 roku. Rozporządzenie to określa
Produkty pochodzenia roślinnego, dopuszczone do obrotu na terenie Niemiec muszą znajdować się na liście opublikowanej w "Bundesanzeiger" oraz posiadać aktualne świadectwo fitosanitarne i certyfikat OECD. Świadectwa fitosanitarne wystawiają polskie Rejonowe Stacje Kwarantanny i Ochrony Roślin, tam też można uzyskać szczegółowe informacje nt. aktualnych przepisów fitosanitarnych.
Przepisy weterynaryjne zawiera "Rozporządzenie o ochronie epidemiolo-gicznej zwierząt" z dnia 11 sierpnia 1999 roku, opublikowane w "Bundesgesetzblatt I", nr 43 s. 1820 z dnia 16 sierpnia 1999 roku. Rozporządzenie określa szczegółowo, jakie żywe zwierzęta dzikie i domowe, ptactwo oraz produkty pochodzenia zwierzęcego (mięso, przetwory mięsne, wyroby pszczelarskie) oraz pasze dla zwierząt można wwozić do Niemiec.
Eksport produktów pochodzenia zwierzęcego jest możliwy jedynie z tych polskich przedsiębiorstw, które znajdują się na liście zakładów dopuszczonych do sprzedaży na rynku Unii Europejskiej i są opublikowane w "Bundesanzeiger". Poza tym do każdej przesyłki towarowej musi być dołączone weterynaryjne świadectwo zdrowia według wzoru obowiązującego dla całej UE. Świadectwa weterynaryjne wystawiają polskie służby weterynaryjne.
Źródło: dane Ministerstwa Gospodarki.
|  | |
| ||
| |
1 strona
Powrót
Góra strony
Napisz do nas
|
